ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΟΥΡΙΝΙΟ στο http://www.aixmi.gr/
συμφωνώ απόλυτα μαζί του...
Η χρονιά έχει αρχίσει με πολλή πίεση για τον Ζοσέ Μουρίνιο. Ίσως για πρώτη φορά στη καριέρα του, από την εποχή της απόλυσής του από την Μπένφίκα, πριν 12 χρόνια, ο Special one νοιώθει άγχος. Ή για να ακριβολογήσω, δείχνει να έχει άγχος. Η Ρεάλ βρίσκεται κιόλας στο -8 από την Μπαρτσελόνα στο πρωτάθλημα και στην πρεμιέρα του Τσάμπιονς Λιγκ, με πέντε λεπτά να απομένουν στο ρολόι βρέθηκε να χάνει με 2-1 μέσα στη Μαδρίτη από την Μάντσεστερ Σίτι. Την ομάδα που, με τα πετροδολλάρια του Σεΐχη Μανσούρ, κατάφερε να μετατραπεί από μικρομεσαία της Πρέμιερ Λιγκ σε πρωταθλήτρια μέσα σε τέσσερα χρόνια!
Παρόλα αυτά η ισοφάριση του Μπένζεμά του έδωσε ελπίδες και το γκολ του Ρονάλντο στις καθυστερήσεις (και τα δύο από τραγικά λάθη του καλύτερου Άγγλου γκολκίπερ Τζο Χαρτ) βοήθησε να επιστρέψει η ψυχή του στη θέση της!
Η εικόνα του πανηγυρισμού του, ήδη κάνει το γύρο του κόσμου και παραλληλίζεται με την αντίστοιχη ύστερα από τη πρόκριση της Ίντερ επί της Μπαρτσελόνα το 2010 στο «Καμπ Νου».
Λάθος μεγάλο!
Λάθος μεγάλο!
Προσωπικά εκείνη η κούρσα του πιστεύω πως ήταν γεμάτη αυτοπεποίθηση. Δείγμα ανθρώπου με αυτοκρατορική αίσθηση που ζούσε το όνειρό του ξέροντας πως, ουσιαστικά, είχε κατακτήσει το θρόνο αποκλείοντας την εστεμμένη από τον τελικό!
Ο πανηγυρισμός του στη Μαδρίτη δεν είχε καν, κάτι από το σπριντ παράλληλα με τον αγωνιστικό χώρο στο Ολντ Τράφορντ, το 2004, τότε που το γκολ του Κοστίνια στο 90’ απέκλειε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον και άνοιγε διάπλατα τη πόρτα του ποδοσφαιρικού παραδείσου για την Πόρτο. Λίγους μήνες μετά στο Γκελζενκίρχεν, οι «Δράκοι» θα διέλυαν την Μονακό 3-0 και θα έπαιρναν το Κύπελλο εκτοξεύοντας τις μετοχές του Μουρίνιο στα ύψη!
Ο Ζοσέ της Πόρτο είχε χαρακτήρα και το έβγαζε στο γήπεδο! Ο Μουρίνιο της Τσέλσι είχε έπαρση αλλά την υποστήριζε το αγωνιστικό του αποτέλεσμα και η μετατροπή μίας ομάδας άτιτλης για μισό αιώνα σε αληθινή πρωταγωνίστρια. Στην Ίντερ, αν και ξεκίνησε σαν ταύρος σε υαλοπωλείο, κατάφερε να ισορροπήσει μεταξύ του αυτοθαυμασμού και της υπεροψίας και οδήγησε τους «νερατζούρι» στο τρεμπλ και τη κορυφαία σεζόν της ιστορίας τους.
Στη Ρεάλ, αντίθετα, δεν μπόρεσε στιγμή να νοιώσει μεγαλύτερος από το ίδιο το κλαμπ!Μιλάμε για την ομάδα των έξι Κυπέλλων πρωταθλητριών και τριών Τσάμπιονς Λιγκ, για τον κορυφαίο σύλλογο σύμφωνα με την ΦΙΦΑ του 20ου αιώνα. Για το σωματείο που όταν υπογράφεις συμβόλαιο μαζί του και κάθεσαι δίπλα στον Δον Αλφρέντο Ντι Στέφανο, αυτόματα αντιλαμβάνεσαι πως δεν είσαι εσύ ο σταρ αλλά ο εργοδότης σου! Το πρόσωπο του Μουρίνιο , στις ήττες από την Χετάφε και τη Σεβίλλη «έγραφε» στο φακό προδίδοντας όλο το στρες που βιώνει. Ομολογώ πως από τον πιο πετυχημένο προπονητή παγκοσμίως τη τελευταία δεκαετία (τον μοναδικό που έχει πάρει πρωτάθλημα σε Αγγλία, Ιταλία και Ισπανία συν την Πορτογαλία και τα δύο Τσάμπιονς Λιγκ με Πόρτο και Ιντερ) θα περίμενα μετά τη περσινή επιβλητική του ενθρόνιση στη Πριμέρα Ντιβιζιόν να είναι πιο άνετος. Αντίθετα είναι ολοφάνερο αυτό που ξέρουν όλοι από τη πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στην Μαδρίτη, πως δεν ευχαριστιέται στο «Μπερναμπέου» τη ζωή του ως μάνατζερ , σε αντίθεση με την Αγγλία κυρίως αλλά και το Μιλάνο. Το άγχος που έχει καθημερινά, η διαχείριση προβληματικών αποδυτηρίων που είναι γεμάτα έντονες προσωπικότητες και φυσικά η υποβόσκουσα μόνιμη κόντρα Πορτογάλων και Ισπανών, τον έχει φτάσει στα όρια του. Είμαι κάτι παραπάνω από βέβαιος πως αν πέρσι είχε πάρει και το Τσάμπιονς Λιγκ, θα είχε ήδη φύγει από την Μαδρίτη. Και μόνο αυτή η προσδοκία τον διατηρεί ακόμη σε εγρήγορση για αυτό και ένα πιθανό στραπάτσο από τη Σίτι (και ιδιαίτερα τον Μαντσίνι που ο Μοράτι τον έδιωξε για να φέρει τον Πορτογάλο στο Μιλάνο το 2008) θα ήταν μαχαιριά στον εγωισμό του που δεν θα μπορούσε να αποδεχτεί!
Η έκρηξη του πάντως δείχνει πόσο ακροβατεί ο ψυχισμός του ανάμεσα στον θρίαμβο και τη τραγωδία. Αλλωστε όταν κάθεσαι σε ένα τέτοιο ηλεκτρικό πάγκο τα όρια είναι πάντα τόσο λεπτά όσο και μία τρίχα! Δεν ξέρω αν τελικά καταφέρει να πάρει με τη Ρεάλ το τρίτο του Τσάμπιονς Λιγκ (με διαφορετική μάλιστα ομάδα) σε δέκα σεζόν, αλλά αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να δώσει τέλος στην εντεκάχρονη αναμονή των «Μερένχες» για το πιο σπουδαίο τρόπαιο, λέγεται Ζοσέ Μουρίνιο.
Από την άλλη, στην ισπανική πρωτεύουσα ζει εγκλωβισμένος και το ίδιο ισχύει και αμφίδρομα, έχω την εντύπωση! Και αν κάποια πράγματα δεν ταιριάξουν μέσα στη σεζόν, μην αποκλείσετε τη περίπτωση να έχουμε ένα πολύ εντυπωσιακό διαζύγιο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου